Stantepede alles vergeten

(ook wel: degene over de Kempense Heuvelrug wildplukwandeling)

Hier gaan we.
Ik heb dennenzeep gemaakt.
Enfin.
‘t Is niet helemaal geworden zoals gepland. 
Maar dat lees je volgende keer.

Ik begin bij het begin. Ik kan wandelen op 3 manieren.

Ergens heen.

Simpel. Met grote stappen, er is maar één richting de juiste. Het pad is uitgestippeld en mijn brein heeft alle tijd om te blijven draaien in de drukte van de dag. Nooit in het nu, altijd in wat er voor me ligt (alles wat ik dit weekend nog wil verzetten) en waar ik vandaan kom (nog niet verwerkte gesprekken met collega’s die ik toch nog eens in mijn hoofd moet afspelen). Ik ga er alleen maar sneller door stappen, helemaal opgedraaid kom ik toe waar ik moet zijn.

Wandelen om te wandelen. 

Heel fijn… na een uurtje ofzo. Ik begin zo een wandeling met dezelfde energie als hierboven. Gedachten vliegen nog alle kanten op. Het pad is uitgestippeld dus ik dwaal af met mijn gedachten en denk aan het leven buiten het bos. Het zijn kleine momenten zoals de weg kwijt geraken of een “Hé kijk! Wat is dat?” die me doen thuiskomen op wandel. Langzaam verdwijnt die drukke energie en evolueer ik naar een stilstand. Rondkijken. “…Mooi he?”. Ademen.

Op ontdekking.

Dit werkt direct. Iets zoeken. Bij elke stap moet ik nadenken. Is dit de goede richting? Vind ik hier wat ik zoek? Hoe voelt dat? Stap ik beter over het gras of tussen de bomen? Dat is meteen, stantepede, alles vergeten. Met een knip van mijn vingers bestaan werkdruk en Corona niet meer. Helemaal ondergedompeld in waar ik ben.

Conclusie: ik moet mijn zintuigen activeren. Liefst alle 5. Dan pas begint het gronden, het hier en nu beleven. Dieren activeren mijn zintuigen meteen. Gelijk straffe koffie, boem. Gegrond. Maar meer daarover een andere keer. Dit jaar wil ik me smijten in de wondere wereld van het wildplukken: leren wat je allemaal kan met onkruid en doorsneeplanten uit het bos of in de wei. Ik maakte er zelfs een voornemen van om dit jaar bij elke wandeling ook iets te zoeken.

• 

• 

Mijn wildplukdoel deze keer: de grove den. Geen volledige den wildplukken, nee. Ha-ha. Ik zag u al denken. Dennenhars en jonge dennennaalden verzamelen om in zelfgemaakte zeep te verwerken.

Ik vond een luswandeling die ik wat aanpaste zodat ze vanaf het treinstation van Herentals begon. Net geen 20km. Een mooie basis om de Kempense Heuvelrug te verkennen. Pluspunt, minder gekend dan de Kalmthoutse Heide en dus minder koppenlopen. Minpunt, in het weekend zijn er veel mountainbikers te vinden. Op sommige stukken word je zot van het uit-de-weg-springen (schoon billen, dat wel).
Tip: Neem een dagje verlof en ga er heen op een doordeweekse werkdag => Ik liep er uren aan een stuk alleen rond.

Knooppuntenrij:
6-30-7-8-9-10-11-59-58-18-31-29-28-80-81-20-16-71-70-14-13-
95-19-12-94-9-8-7-30-6

Zoals elk schoon ding in de wereld is deze wandeling niet perfect:

• Tussen knooppunt 29 en 31 word je een stukje langs een drukke baan geleid. Ik ben op mijn stappen terug gekeerd en ik geloof dat ik het zo heb bewandeld (zie kaartje hieronder). De eerste die me kan laten weten of wat op het kaartje staat wel degelijk zo gewandeld kan worden, die wint… een stuk dennenzeep!

• 

• 

• Knooppuntpaal 31. Een pijl naar links, knooppunt 18 én een pijl naar rechts, knooppunt 18. Ik ga u niet verklappen hoe lang ik daar beduusd naar heb staan staren. Te lang. Ondertussen weet ik dat je de linkerpijl moet volgen om langs de Kleine Nete te wandelen en de rechterpijl om tussen de bomen te blijven. Aan jou de keuze.

Een prachtig gebied. En propvol grove den. Zoeken, kijken en betasten. Net wat ik nodig had. Met een vastberadenheid (waarvan ik nu besef dat die op z’n minst naïef was) onderzocht ik elke den aan de kant van de weg op zoek naar een beetje hars. Na een half uur dacht ik,“ ik kijk vast niet dicht genoeg”, gevolgd door een recordpoging van traagste dagjestoerist van Vlaanderen. Veel later pas, toen ik het al lang had opgegeven, botste ik op een omgezaagde boom met druppels hars aan zijn stompje. Ik had de glans vanop zo’n 2 meter gespot. Dat ogen op 10cm afstand van de schors houden… niet nodig dus, schrijf dat maar ergens op. Mijn zakmes en een ziplockzakje bovenhalen en hop: 10 druppeltjes dennenhars geoogst. Als je dit leest op een thuiswerkdag en je had nog een reden nodig om eens recht te staan en bijvoorbeeld een vreugdedansje te doen. ’t Is de moment.

*Een boom maakt hars aan om een wonde te helen. Leeft de boom nog? Neem dan maar een klein beetje.

• 

• 

• 

De rest van de wandeling verliep een pak vlotter en ik ging helemaal op in mijn omgeving. Had je me gevraagd wie Donald Trump was, ik had het niet kunnen zeggen. Verder verzamelde ik ook jonge dennentopjes voor de thee en wat dennenappels. Bij thuiskomst haalde ik mijn vondsten boven alsof ik een archeoloog was, net terug van een missie. Dennenappels als ornamenten in de living, jonge dennennaalden in heet water voor de thee, dennenharsmaceraat maken ter voorbereiding van de zeep en dennennaaldenpoeder maken voor de zeep (blijkbaar ook om op te eten). Mace-wadde? Volgende keer vertel ik alles over dennenzeep maken en hoeveel ohnee-momenten een doorsneemens aan kan op een dag.

Die dennenappels als ornamenten, mannekes maak het uzelf niet moeilijk. Dennenappels zijn schoon dingen. Ge moet die niet verven of een touwtje door steken waar parels aan hangen of erger nog beglitteren. Ze zijn gelijk gij, gewoon prachtig. Trouwens. Zet één dennenappel in een glas water en een andere er gewoon naast. Even wachten en je hebt er één open en één gesloten. Dennenappels openen en sluiten als een reactie op vocht/droogte, wist jij dat? It’s magic! Or science. Or magic!

Thee van dennennaalden heeft maar weinig smaak vind ik. Moet ik er de hele top in gooien voor meer smaak of ligt het aan het plukseizoen en hebben dennennaalden niet veel smaak in de winter?

Dennennaaldentheekenners laat van u horen. En anders, dan test ik wel wat verder.

xx,

s.